அன்னை சாரதா தேவி பிறந்த தினம் டிசம்பர் 22.
அன்னை சாரதா தேவி ( ஆங்கிலம் : Sarada Devi , வங்காள: সারদা দেবী; கேட்க ) (22 திசம்பர் 1853 – 20 சூலை 1920), ஆன்மிகவாதியும், இராமகிருஷ்ணரின் மனைவியும் ஆவார். இராமகிருஷ்ண இயக்கத்தின் வளர்ச்சிக்கு முக்கியத் தூணாக இருந்தவர்.
இளமைக்காலம்
ஜெயராம்பாடியில் சாரதா தேவியின் வீடு (நடுவில்)
அன்னை சாரதா தேவி கல்கத்தாவில் ஜெயராம்பாடி என்ற கிராமத்தில் 1853 டிசம்பர் 22 ஆம் நாள் ராமசந்திர முகர்ஜிக்கும் சியாமா சுந்தரி தேவிக்கும் முதல் குழந்தையாகப் பிறந்தார் . இவர் பள்ளி சென்று படித்ததில்லை என்ற போதும் பிற்காலத்தில் தமது சொந்த முயற்சியால் சிறிது படிக்கவும் எழுதவும் கற்றுக்கொண்டார்.
ஐந்து வயதில் இவர், ராமகிருஷ்ணரின் வாழ்க்கைத் துணைவியானார். தமது கணவரைப் பலர் பைத்தியக்காரர் என்று கூறுவதால் வருத்தப்பட்டு அவருக்கு உதவி செய்ய வந்தார். அங்கு ராமகிருஷ்ணரின் ஆன்மிக வாழ்விற்குத் துணையாக அவருக்கும், அவரைக் காண வரும் பக்தர்களுக்கும் சமைப்பது, அவரது வழிகாட்டுதலில் ஆன்மிக சாதனைகளில் ஈடுபடுவது என்று ஆன்மிகப் பணிகளைச் செய்தார்.
சங்க ஜனனி
சுவாமி விவேகானந்தர் , அன்னை சாரதா தேவியை ’சங்க ஜனனி’ என்று குறிப்பிடுவார். ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் மறைவுக்குப் பின்னர், 1888 ஏப்ரல் மாதம் கயைக்குச் சென்ற அன்னை, அங்கு உள்ள சன்னியாசிகளுக்கு உள்ள மட வசதிகளை ஸ்ரீராமகிருஷ்ண பரமஹம்சரின் துறவிச் சீடர்கள் இருந்த ஏழ்மை நிலையோடு ஒப்பிட்டுப் பார்த்து வருந்தி அழுதார். அவர், ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரிடம் "..உமது பெயரில் அனைத்தையும் துறந்த என் பிள்ளைகள் உணவுக்காகப் பிச்சையெடுப்பதை என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. உம்மிடம் எனது பிரார்த்தனை இதுதான்: உமது பெயரைச் சொல்லிக் கொண்டு உலகைத் துறப்பவர்களுக்குச் சாதாரண உணவும் உடையும் கிடைக்க வேண்டும். அவர்கள் உமது உபதேசங்களையும் லட்சியங்களையும் மையமாகக் கொண்டு ஓரிடத்தில் ஒன்றுகூடி வசிக்க வேண்டும். உலக வாழ்க்கையில் துன்புற்ற மக்கள், அவர்களிடம் வந்து உமது அமுதமொழிகளைக் கேட்டு ஆறுதல் பெற வேண்டும். அதற்காகவே அல்லவா நீர் வந்தீர்! அவர்கள் அலைந்து திரிவதைக் காண என்னால் சகிக்க முடியவில்லை" என்று பிரார்த்தித்தார். இவ்வாறு தமது பிரார்த்தனை மூலம் ராமகிருஷ்ண இயக்கத்திற்கு முதல் விதையை இட்டார். அதனாலேயே ’சங்க ஜனனி’ (இயக்கத்தை தோற்றுவித்தவர்) எனப் போற்றப்படுகிறார்.
பெண் கல்வி
அன்னை சாரதா தேவி பெண் கல்வியை ஊக்குவித்தார். நிவேதிதையின் மறைவுக்குப் பின்னரும் அவர் ஆரம்பித்த பெண்கள் பள்ளி தொடர்ந்து நடைபெறக் காரணமானவர்.
கடைசி உபதேசம்
1919 இறுதியிலிருந்து அவரது உடல் ஆரோக்கியம் குன்றியது. அவரது நோய் கடுமையான காய்ச்சல் (Kala-azar) என்று கல்கத்தாவில் கண்டு பிடிக்கப்பட்டது. தமது வாழ்நாளின் இறுதிநாள் 1920 ஜூலை 20 வரை அவர் இந்த நோயால் அவதிப்பட்டார். ”மகளே, யாரெல்லாம் வந்திருக்கிறார்களோ, யாரெல்லாம் வரவில்லையோ, இனி யாரெல்லாம் வரப்போகிறார்களோ, அந்த என் பிள்ளைகளுகெல்லாம் என் அன்பைத் தெரிவித்துவிடு.என் நல்லாசிகள் அவர்களுக்கு எப்போதும் உண்டு” என்று தமது கடைசி உபதேசத்தை அளித்தார்.
ஆன்மிகவாதி, ராமகிருஷ்ணரின் துணைவி
ராமகிருஷ்ண இயக்கத்தின் ஆணிவேராகத் திகழ்ந்து ஏராளமான சீடர்களை ஆன்மிகப் பாதையில் வழிநடத்திய அன்னை ஸ்ரீ சாரதா தேவி (Sri Sarada Devi) பிறந்த தினம் இன்று (டிசம்பர் 22). அவரைப் பற்றிய அரிய முத்துக்கள் பத்து:
# மேற்குவங்க மாநிலத்தின் ஜெயராம்பாடி கிராமத்தில் (1853) பிறந்தார். தந்தை கோயில் பூசாரி. பள்ளிக்குச் சென்று பயின்றதில்லை. இளம் வயதிலேயே தனித்தன்மையுடன் விளங்கினார்.
# கழுத்து வரை நிற்கும் தண்ணீரில் இறங்கி, பசுக்களுக்குப் புல் வெட்டி வருவார். வயலில் வேலை செய்பவர்களுக்கு சாப்பாடு கொண்டுவந்து கொடுப்பார். பருத்தித் தோட்டத்தில் தாயுடன் சேர்ந்து பருத்தி எடுப்பார். ஒருமுறை கடும் பஞ்சம் ஏற்பட்டபோது, அப்பா பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்த அரிசியை எடுத்து சமைத்து, ஏழைகளுக்குப் பரிமாறி, பசியாற்றினார்.
# வீட்டில் தெய்வீகச் சூழல் நிலவியதால், இயற்கையோடு இயைந்த வாழ்க்கையையும் ஆன்மிகத்தையும் கற்றார். ஆன்மிக உரைகள், புராணக் கதைகளைக் கேட்டு வளர்ந்தார். பின்னாளில் சிறிது படிக்கவும் எழுதவும் கற்றுக்கொண்டார்.
# அந்நாள் வழக்கப்படி ஸ்ரீராமகிருஷ்ணருக்கு இவரை பால்ய விவாகம் செய்து வைத்தனர். ஆன்மிகத் தேடலில் மூழ்கிய பரமஹம்சரைப் புரிந்துகொள்ளாத கிராமத்து மக்கள், ‘பாவம் இந்த அப்பாவி சிறுமியை, மனநிலை சரியில்லாதவருக்கு கட்டிவைத்துவிட்டார்களே’ என்று பரிதாபப்பட்டனர். அதனால் அச்சமடைந்தார்.
# நேரில் சென்று கணவரைப் பார்த்த பிறகு, அவர்கள் கூறியது உண்மையல்ல என்று தெளிந்தார். கணவர் இறைவடிவம் என்பதை உணர்ந்து, அவரையே குருவாக ஏற்றார். தானும் துறவு வாழ்க்கை வாழ்ந்தார். இவரை உலக நாயகியான அம்பிகையாகப் போற்றி, பூஜித்தார் பரமஹம்சர்.
# சாதாரண கிராமத்துப் பெண்ணாக கணவனைத் தேடி வந்த இவர், ‘அன்னை சாரதாதேவி’யாக மாறினார். சீடர்கள், பக்தர்களுக்கு தானே சமைத்து பரிமாறுவார். அவர்கள் சாப்பிடும்போது அருகில் அமர்ந்து விசிறிவிடுவார். சீடர்களுக்கு தீட்சை அளிக்கும்போது, ஆச்சார நியமங்களைவிட தூய்மையான பக்திக்கு மிகுந்த முக்கியத்துவம் கொடுப்பார்.
# இறுதி நாட்களில் ராமகிருஷ்ணர் புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டபோது, அருகே இருந்து கண்ணும் கருத்துமாக பணிவிடை செய்தார். பரமஹம்சரின் மறைவுக்குப் பிறகு, சீடர்களை சிறப்பாக வழிநடத்தினார்.
# ஒருமுறை கயாவுக்கு சென்றவர் அங்குள்ள மடங்களில் துறவிகளுக்கு இருந்த வசதிகளையும், ராமகிருஷ்ணரின் சீடர்கள் சிரமப்படுவதையும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்து வருந்தினார். ‘என் பிள்ளைகளுக்கு நல்ல உணவு, உடை, தங்குவதற்கு இடம் வேண்டும். அவர்கள் அலைந்து திரிவதைக் காண சகிக்கவில்லை’ என்று பரமஹம்சரிடம் மானசீகமாக பிரார்த்தித்தார். இதுதான் ராமகிருஷ்ண இயக்கம் தோன்றுவதற்கான அஸ்திவாரம்.
# அன்னையின் அருளாசியுடன் கங்கைக் கரையில் உள்ள பேலூரில் ராமகிருஷ்ண மடம் 1898-ல் தொடங்கப்பட்டது. ‘சங்க ஜனனி’ என்று இவரைப் போற்றினார் விவேகானந்தர்.
# ‘மன நிம்மதி வேண்டுமானால் பிறரிடம் குறைகாணாதீர்கள். உங்கள் தவறுகளைப் பாருங்கள். மொத்த உலகையும் உங்கள் சொந்தமாக்கிக்கொண்டு பழகுங்கள். யாருமே அந்நியர் அல்ல. அனைவரும் என் குழந்தைகளே. மொத்த உலகமும் உங்கள் சொந்தம்’ என்று உபதேசித்தார். அனைவருக்கும் அன்பு, கருணை, ஆசியை வாரி வழங்கிய அன்னை ஸ்ரீ சாரதா தேவியார் 67-வது வயதில் (1920) மறைந்தார்.
கற்காலம் தொடங்கி, இன்றைய நவீன காலம்வரையிலும் இந்திய மண்ணில் அவதரிக்கும் பெரும்பாலான பெண்களின் நடை, உடை, பாவனைகளின் அடிப்படையில், ஆன்மிக உணர்வு நிறைந்திருப்பது வெள்ளிடைமலை. இந்த ஆன்மீக எண்ணங்களுக்கு அடிகோலுகிற, தூய்மை, பொறுமை, பக்தி, ஒழுக்கநெறி, தன்னலமற்ற அன்பு ஆகிய குண நலன்கள் பிறவியிலேயே வாய்க்கப் பெறுகிறார்கள் பெண்கள். உண்மையிலேயே நம் இந்திய வரலாற்றின் முக்கியமான பக்கங்களை நிரப்புவது இதுபோன்ற ஆத்மாக்களின் சரிதங்களையே. குறைபாடுகளைக் களைந்து தனி மனித ஒழுக்க நெறியை பின்பற்றி, அகத்தூய்மை பெறுவதே வாழ்க்கையின் இலட்சியமாகக் கொண்டு வாழ்ந்தோர், வாழ்வோர் எண்ணற்றவர். நாகரீகம் வளர, வளர நம் இந்தியப் பண்பாடு மற்றும் கலாச்சாரத்தில் ஓரளவு மாற்றங்கள் வந்திருப்பினும், அடிப்படையில் பெரிய மாற்றங்கள் ஏதும் நிகழவில்லை என்பதே சத்தியம். சாதாரண மானிடராய் இருப்பவருக்கே இந்நிலை எனும்போது, ஒரு மகானாக அவதரித்த, தெய்வப் பிறவியான அவருக்கு வாழ்க்கைப்படும் ஒரு பெண்மணி எப்படியிருப்பார் என்று சற்றே சிந்தித்துப் பார்த்தால் புரியும்.
இயற்கையின் தத்துவம் ஆச்சரியமானது. அந்த ஆச்சரியமான ஆனந்தத்தை முற்றிலும் உணர்ந்தவர்கள் நம் இந்தியர்கள் என்றால் அது மிகையாகாது. ஆம், வெளித்தோற்றத்தில் உடல் சார்ந்ததாகவோ அன்றி குறுகிய காலமே ஆயுள் கொண்டதாகவோ இருப்பதாகத் தோன்றும் ‘பிரமன்’ என்ற அந்தப் பொருளின் அடிப்படை குணம் அதுவல்ல. ஆச்சரியமான அந்த தத்துவம், ஆன்மாவிற்கு அழிவில்லை! ஆன்மாவிற்கு ஆண், பெண் என்ற பாகுபாடு இல்லை. ஒவ்வொரு பிறவியிலும் தொடர்ந்து வரும் சக்தி பெற்ற ஒன்றுதான் அந்த ஆன்மா. மனித வாழ்க்கையினூடே பின்னிப் பிணைந்திருக்கும் இந்த அற்புதமான தத்துவத்தை சிவஞானபோதத்தில் மெய்கண்டார் அருளிய்தைக் காண்போம்:
ஐம்புல வேடரின் அயர்ந்தனை வளர்ந்து எனத்
தம்முதல் குருவுமாய்த் தவத்தினில் உணர்த்தவிட்டு
அன்னியம் இன்மையின் அரன்கழல் செலுமே.
(சூத்திரம் 8 : ஆன்ம மீட்பு)
இதற்கான விளக்கம்:
தமக்கு மட்டுமல்லாது, இந்த உலகின் அனைத்திற்கும் முழுமுதல்வனாகிய கடவுள், ஆன்மாவை நோக்கி, தன்னை அன்றாடம் வேட்டையாடுகிற, மெய், வாய், கண், மூக்கு, செவி ஆகிய ஐம்புலன்களின் இச்சைகளின், வேடருடனேயே வளர்ந்ததனாலேயே, தற்பொழுது இருக்கும் இழி நிலையை அடைந்திருப்பதாகவும், தான் யார் என்பதையும், எங்கிருந்து வந்தோம் என்பதையும் அறியாது மயங்கிக் கிடப்பதாகவும் கூறுகிறார். இப்பூவுலகில் குருவாக அவதரித்து, அந்த ஆன்மாவை மீட்டெடுக்கும்பொருட்டு, அதன் துன்பங்களனைத்தையும் தவப்பயனால், தாமே ஏற்றுக் கொண்டு, ஆன்மாவிற்கு உண்மை நிலையை உணர்த்திக் காட்டுவதால், அந்த ஆன்மாவானது தம் பாவ நிலையைத் துறந்து தமக்கும் அந்த ஆண்டவனுக்கும் இடையில் உள்ள பாவமாகிய அந்த பிரிவினையை அருள்கூர்ந்து நீக்கி, மீட்கப்படுவதால் எல்லாமுமாய் நிறைந்திருக்கிற அந்த இறைவனின் திருவடியைச் சென்று அடைகிறது!
இறப்பைக் கண்டு அஞ்ஞாமல் மகிழ்ச்சியுடன் அதனை வரவேற்கும் சக்தியை அருளும் அற்புதமான பாடல் அல்லவா இது? ஆக, சுருங்கச் சொன்னால், ஆன்மாவினால் மட்டுமே ஆண்டவனை உணர முடியும். அந்த ஆண்டவனை அடையத் தடையாக இருக்கும் ஐம்புலன்களும் அதை உணரமுடியாமல் மறைக்கிறதாம். பிறந்ததிலிருந்து நம்மைத் தொடர்ந்தே வரும் அந்த சகசமலம் நீக்கப்பெற்றால் மட்டுமே அந்தச் சுமையிலிருந்து விடுபட்டு ஆன்மா ஆண்டவனைச் சென்று சேரும்!
இந்துமதம், கிருத்துவம், இஸ்லாமியம் என நம்முடைய வேதங்கள் அனைத்தும் பெரும்பாலும் இந்தத் தத்துவத்தின் அடிப்படையிலேயே ஒரு மனிதனை நல்ல நிலையில் ஆன்மீக நெறியில் வாழச்செய்யவே வழிவகுக்கிறது. அந்த உன்னத நிலையை அடைய வேண்டுமாயின் ஒருவர் செய்ய வேண்டுவதெல்லாம், மனதில் ஆக்கிரமித்துக்கொண்டிருக்கும் அனைத்து தீயவைகளையும் நீக்கி, சுயநலத்தை தூர எறிந்துவிட்டு, அன்பு என்ற ஒன்று மட்டுமே தம் வாழ்வின் நோக்கமாக எடுத்துக்கொண்டு அந்த தூய இதயத்துடன் அவன் வரவிற்காக காத்திருக்க வேண்டியதுதான். அதாவது அந்த ஐம்புலன்களின் இச்சைகளை சட்டை செய்யாமல் விட்டுவிலகி, தன்னலமற்ற சேவை, அன்பு என்ற எண்ணம் மட்டுமே கொண்டு வாழக்கூடிய துறவுநிலை பற்றி நம்முடைய வேதங்கள் அழுத்தம் திருத்தமாகக் கூறுகின்றன. நீண்ட இருண்ட காலத்திற்குப் பின்பு, இதற்கான மறுமலர்ச்சியை இவ்வுலகில் ஏற்படுத்துவதில் முதன்மையான அவதாரமாக இருந்தவர், ‘தேசப்பற்று துறவி’ என்று நம் இந்தியராலும், ‘இந்தியாவின் துறவுச் சூறாவளி’ என்று அந்நிய தேசத்தோராலும் போற்றப்பட்ட , ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் பரம சீடரான, சுவாமி விவேகானந்தர்தான். ஸ்ரீ ராமரையும், ஸ்ரீகிருஷ்ணரையும் தம் உள்ளத்தே நிறைத்திருந்த ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர் வாழ்ந்த காலம் நம் இந்திய சரித்திரத்தின் ஆன்மீகத் தேடலின், தவிர்க்கமுடியாத ஒரு பொன்னான காலகட்டமான, 1836 – 1886. ஆழ்ந்த அறிவியல் நுணுக்கம் மற்றும் ஆன்மீகத் தேடலின் ஒரு விழிப்புணர்வுக் காலமாகத்தான் இருந்தது.
வாழ்க்கையின் உன்னதமான நிலையை அடையும் விழிப்புணர்வின் வெளிப்பாடான, இந்த அற்புதமான ஆன்மீகத் தேடலின் அலை எல்லாத் திசைகளிலிருந்தும் உயிர்த்தெழத் தொடங்கின. இந்துச் சமூகம் அதன் ஆணி வேரைத் தோண்ட ஆரம்பித்தன. விறுவிறுப்பான வாழ்க்கையின் ஒரு வடிகாலாக இது அமைந்தது. நாகரீக பொருளியல் வாழ்க்கை வெடித்து பற்றிக்கொள்ளும் முன்பாக மிகப்பழமையான இந்தியப் பெண்ணியம் பளிச்சென்று பட்டொளி வீச ஆரம்பித்திருந்தது. காளி தேவியின் சக்தியின் ஆழ்ந்த தத்துவத்தை அறிந்துணரவும், அன்னையை தன்னிகரற்ற தனிப்பெரும் தெய்வமாக வழிபடவும் ஆரம்பித்திருந்தனர். காளி தேவியின் அற்புதமான அந்த சக்தியை உணர்ந்து அதன் நெறியில் வாழ்ந்து, தங்களையும் வழி நடத்திச்செல்லும் ஒரு நல்ல ஆன்மாவை நேசிக்க ஆரம்பித்திருந்தார்கள்.
அன்னை சாரதா தேவியின் வாழ்க்கை வரலாறு என்பது ஒரு பின் தங்கிய கிராமத்தின் ஒரு வங்காள பிராமணப் பெண்ணின் வரலாறு என்று மேலோட்டமான தோற்றத்தை ஏற்படுத்தினாலும், உண்மையில் அவருடைய சரிதம் ஒரு புரியாத புதிர். தலை முக்காட்டிற்குள் அன்னையின் ஆயிரம் ஆன்மீக சாகசங்கள் ஒளிந்திருக்கும். இதை பலரும் அறியமுடிவதில்லை. ஆயினும் அதை உள்ளுணர்வின் உதவி கொண்டு ஆழ்ந்து நோக்கும்போது பல உண்மைகள் தெரிய வரும் . ஸ்ரீராமகிருஷ்ண பரமஹம்சரின் பரமானந்த நிலையில் தன்னை மறந்து தம் இதயத்திலிருந்து வெளிப்படுத்துகிற அந்த பக்திப் பெருக்கை பலரும் கண்டுகளித்துள்ளது வரலாறு கூறும் உண்மை. ஒரு சாதாரண உலகப் பிறவியின் ஆண் மகனுக்குத் தன் வாழ்க்கையை பகிர்ந்துகொண்ட ஒரு சாதாரண பெண் எங்கனம் தெய்வப் பிறவியாக கொண்டாட முடியும் என்ற ஐயம் ஒருவருக்கு எழுவதும் நியாயமே. ஆனால் அவருடைய மெய்மறந்த பணிவு நிலை, ஆழ்ந்த அமைதி, சாந்தம், கருணை மற்றும் கட்டுப்பாடற்ற, தன்னலமற்ற தாயன்பு போன்றவைகள் மூலமாக அந்த ஆனந்தத்தை உணரும் தகுதியுடைய ஒருவருக்கு அந்த இன்பம் வாய்க்கப்பெறும் என்பதிலும் ஐயமில்லை. அதற்கு ஒரு முழுமையான உதாரணமாக வாழ்ந்துகாட்டிச் சென்றவர் அன்னையார்.
நகரத்தின் நெருக்கடியும், இரைச்சலும் அமைதியைத் தின்னும் அதே வேளையில் கிராமியச் சூழலின் இயற்கை வளம் மற்றும் ஆழ்ந்த அமைதியின் வெளிப்பாட்டில், ஆன்மீக நாட்டம் கொண்ட ஒருவருக்கு அது பரமானந்த நிலையைக் கூட்டிவைக்கும் ஒரு உன்னத விசயம். அந்த வகையில் அன்னை சாரதா தேவியார் இந்த உயர்ந்த நிலையை அடைவதற்கு அவருடைய இந்த இயற்கை வரமும் ஒரு முக்கிய காரணம். பகல் முழுவதும் கடுமையான உழைப்பை மேற்கொண்டு, மாலையில் ஆன்மீக விசாரம் செய்வதிலும், ஆழ்ந்த பக்தியில் ஈடுபட்டு மனம் திறந்த பக்திப்பாடல்களைப் பாடி அதன் மூலமே தங்கள் களைப்பையும் போக்கிக் கொள்பவர்கள். தங்களின் ஏழ்மையைக்கூட பொருட்படுத்தாமல் வருடம் முழுவதும், பண்டிகைகள், திருவிழாக்கள் என்று கொண்டாடுபவர்கள். இன்றைய நாகரீக உலகில் அடுத்த வீட்டின் அவலத்தைக்கூட கண்டும் காணாமல் கிடக்கும் நிலை அந்த கிராமிய வாழ்க்கையில் முற்றிலும் இல்லாதிருந்தது. அண்டை வீட்டாரின் துக்கங்களையும், துயரங்களயும் கூட தம்மீது எடுத்துப் போட்டுக்கொண்டு அதற்கு தீர்வு காணத் துடிக்கும் நல்லிதயங்கள் வாழும் இடம். வங்காளத்தின், பான்குரா மாவட்டத்தின் தென்கிழக்கு மூலையில் உள்ளதே இப்பேருபெற்ற ஜெயராம்பதி என்ற கிராமம். அங்கு, ராமச்சந்திர முக்கோபாத்யாய் மற்றும் சியாமசுந்தரி தேவி என்ற தம்பதியருக்குப் பிறந்த தெய்வ மகள்தான் அன்னை சாரதாதேவி. அவர்களுடைய வாழ்க்கை அத்துனை எளிதானது அல்ல. ஒரு கிராமத்துக் குருக்களின் சொற்ப நிலத்தில் உண்டு வாழ்கிற மூன்று சகோதரர்களைக் கொண்ட ஒரு ஏழ்மையான குடும்பம். ஆனாலும், அதிக ஆசையும், எதிர்பார்ப்பும் இல்லாத அமைதியான, நிறைவான குடும்பம். ராமச்சந்திராவின் குடும்பம் பணத்தேவையின் பிடியில் சிக்கி இன்னல்களுக்கு ஆளான சமயம். அவருக்கு அசரீரியாக ஒரு நல்ல காட்சி கிடைத்தது. ஆம், தங்களுக்குப் பிறக்கப்போகும் தெய்வீகக் குழந்தையால் தங்களுடைய இன்னல்கள் அனைத்தும் தீரப்போகிறது என்பதுதான் அது. சில காலத்தில், சியாமசுந்தரி தேவிக்கும் இதேக் காட்சி தெரிந்தது குறிப்பிடத்தக்கது. இவர்கள் இருவரின் எதிர்பார்ப்பிற்கு இணங்க, அன்னையார் டிசம்பர் மாதம் 1853ம் ஆண்டு, 22ம் நாளில் சியாமசுந்தரியின் மூலமாக அவதரித்தார். வானத்திலிருந்து வந்த தேவதையாகவே கொண்டாடப்பட்டார் அவர்.
சாரதா, தம் இளமைப் பருவத்தில் தன் வயதொத்த மற்ற சிறார்களைப் போல இல்லாமல், மிகவும் தனித்தன்மையுடன், காளிதேவி மற்றும் லட்சுமி தேவியின் திருவுருவங்களை வைத்துக்கொண்டு தியானம், பக்தி , பெரியோர்களின் வழியில் அதே போல பாடுவது போன்ற செயல்களின் மூலம் தம்முடைய ஆழ்ந்த ஈடுபாட்டை வெளிப்படுத்தினார். குறிப்பிட்ட வயது வரும் முன்னேயே அந்த நாளைய வழக்கத்தின்படி, சிறுமி சாரதாவிற்கு வீட்டு வேலைகளின் பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது. தன் தாயிற்கு உதவியாக வீட்டு வேலைகள் அனைத்தையும் இழுத்துப்போட்டுக் கொண்டு செய்தார். அந்தச் சிறுமி, தன் கழுத்துவரை இருக்கும் தண்ணீர்ல் நின்றுகொண்டு, பசுக்களுக்கு புல் வெட்டிவருவார். நெல் வயலில் பணிபுரிபவர்களுக்கு சாப்பாடு கொண்டுவந்து கொடுப்பார். தங்களுடைய பருத்தித் தோட்டத்தில் பருத்தி கிள்ளுவதற்காக தன் தாயுடன் சேர்ந்துச் செல்வார். ஒரு முறை கடும் பஞ்சம் ஏற்பட்ட நேரத்தில், தம்முடைய தந்தை பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்த அரிசியை எடுத்து சமைத்து, ஏழைகளுக்குப் பரிமாறி, சூடான உணவை விசிறி கொண்டு விசிறி அவர்கள் உண்பதைக்கண்டு அழகு பார்த்தார்.
ஏட்டுக் கல்வியைப் பொறுத்தவரை அவருக்கு மிக சொற்பமே படிக்க வாய்த்தது. ஆனாலும் குடும்பத்தில் புனிதமான ஒரு தெய்வீகச் சூழல் நிலவி வந்ததால், வாழ்க்கைக்கல்வியை மிக நன்றாகவே கற்றுத் தேர்ந்தார். இயற்கையோடு இயைந்து வாழ்தலும், ஆன்மீக உரைகள், வழிபாட்டுச் சுலோகங்கள், புராணக் கதைகள் என அனைத்தும் மிகச் சிறப்பாக கூடிவந்தது அவருக்கு. உண்மையான கல்வி என்பதன் நோக்கம், மனிதரின் முழுமையான திறனை வெளிப்படுத்தக்கூடிய ஒன்றாக இருக்க வேண்டியது அவசியம் என்ற வகையில் அவருடைய எதிர்காலத்தில் அது பல்வேறு வகையில் வெளிப்பட்டது. உண்மையில் அந்நாட்களில் இந்து சமுதாயத்தின் கிராமச் சூழல் மனித நற்குணங்களை கட்டமைப்பதில் முக்கிய பங்காற்றியது எனலாம். பெண்களுக்கு, குடும்பத்தில் வாழும்கலைப் பயிற்சி என்பது அவர்களுக்கு மிக முக்கியமான ஒன்றாக, குறிப்பாக நல்ல பழக்க வழக்கங்களையும், சக மனிதர்களை மதித்து, அனுசரித்துப்போகும் வழமையையும், நல்ல ஒழுக்கத்தைக் கற்றுக்கொடுப்பதுமாகவே இருக்கிறது. இந்த உண்மை அந்த தெய்வீக அன்னையின் வாழ்க்கையின் மூலம் உறுதிபட வெளிப்படுகிறது.
அவருடைய இளமை வாழ்க்கையில் ஒரு முக்கியமான அம்சம் அவருடைய பால்ய விவாகம்தான். அப்போது அவருக்கு ஆறு வயதுதான் ஆகியிருந்தது. இந்த வயதில் திருமணம் என்பது இன்றைய காலகட்டத்தில் நம்ப முடியாத ஒரு அதிர்ச்சியான செய்தியாகத்தான் இருக்கும். ஆனால் அந்தக் காலத்தில் இதுவே வழமையாகவும், அதற்கான நியாயங்கள் கொண்டதாகவுமே இருந்துள்ளது. இந்து குடும்ப வழக்கப்படி திருமணத்திற்குப்பின் ஒரு பெண் தன் பிறந்த வீட்டை விட்டு புகுந்த வீட்டில் புதிய உறவுகளுடன் இணைந்து இருக்க வேண்டும். ஒரு புதிய பிறவி எடுத்தது போன்று தோன்றும் நிலை அது. ஆறு வயதில் ஒரு சிறுமி ஒரு ஆணுடன் எந்த விதமான உறவு கொள்ள முடியும் என்பது இன்றைய நாகரீகச் சூழலில் கற்பனைக்கும் எட்டாத விசயம்! இரண்டு ஆன்மாக்கள் ஒன்றையொன்று சார்ந்து இருக்கக்கூடிய, காமமற்ற காதலை வெளிப்படுத்தும் ஒரு உன்னத நிலை என்றே கொள்ள முடிகிறது. ஒரு விதத்தில் இதுகூட சிவன் – பார்வதி திருமண பந்தம் போலத்தானோ என்ற எண்ணமே தோற்றுவிக்கக்கூடியது.
கொல்கத்தாவின் அருகில் தஷிணேசுவரில், அன்னை காளிதேவியின் ஆலயப் பூங்காவில் அமர்ந்துகொண்டு இடைவிடாமல் அன்னையை தேடித்திரிதலில் தன் உடல் நலம் முழுவதும் கெட்டுப்போனது கூட அறியாமல் மீண்டும், மீண்டும் அன்னையின் நினைவாகவேக் கிடந்தார், கதாதர். உடல்நிலை மிகவும் மோசமாக ஆனதால், மருத்துவர்களின் ஆலோசனைப்படி அவரை இடமாற்றம் செய்யும் பொருட்டு தன்னுடைய சொந்த கிராமமான கபர்புக்கூருக்கு அனுப்பிவைத்தனர். இங்கு வந்தபோதும் கதாதர் அவர்களின் மனம் உலக வாழ்க்கையில் சற்றும் ஈடுபடவில்லை. தன் நிலை மறந்த ஒரு நிலையிலேயே இருந்ததால் அவருக்கு திருமணம் செய்து வைத்தால் ஒருவேளை சரியாகலாம் என்ற முடிவிற்கு வந்த அவருடைய தாயார், அதற்கான முயற்சிகளை செய்யத் தொடங்கினார். அதிசயமாக கதாதர் அவர்களும் இதற்கு சம்மதம் தெரிவித்தார். பல இடங்களில் அலைந்து திரிந்தும், நல்ல பெண் அமையாமல் அவருடைய மூத்த சகோதரர் ராமேஷ்வர் அவர்கள் சலித்துப்போன நிலையில், கதாதர் அவர்கள் தன் சகோதரரை மளமளவென நான்கு மைல் தொலைவிலிருந்த ஜெயராம்பதியின், ராமச்சந்திர முகோபாத்தியாய் அவர்களின் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றார். இந்த வீட்டில் தன் இல்லத்தரசி, தெய்வ மகள் சாரதா, அவதரித்திருப்பது எப்படி கதாதர் அவர்களுக்குத் தெரிந்தது என்பது இன்றுவரை தெய்வ இரகசியமாகவே இருக்கிறது. சில காலம் முன்பு, சிறுமி சாரதாவின், அண்டை கிராமமான சிஹூரில் நடந்த விழாவிற்குச் சென்றிருந்தபோது, தம் அன்னையின் மடியில் அமர்ந்திருந்த சிறுமி சாரதாவிடம், நீ யாரை திருமணம் செய்து கொள்ளப்போகிறாய் என்று விளையாட்டுத்தனமாகக் கேட்டதற்கு சற்றும் தயங்காமல் அங்கு இருந்த கதாதர் அவர்களைத் தன் பிஞ்சு விரல்களால் சுட்டியிருக்கிறாள் என்பதை ஒரு கதை மூலம் அறியும்போது இதெல்லாம் எங்கனம் சாத்தியம் என்று ஆச்சரியமாகத்தான் இருக்கிறது.
மே மாதம், 1859இல், ஜெய்ராம்பதியில், மணமகள் இல்லத்தில், கதாதர் மற்றும் சாரதாவிற்கு திருமண வைபவம் நல்லபடியாக முடிந்தது. இதைப்பற்றி அந்தப் பிஞ்சு மனம் என்ன அறிந்திருக்கும் என்று நினைத்துப் பார்க்கவும் முடியவில்லை. இந்த நிகழ்ச்சி முடிந்தவுடன், சாரதா மீண்டும் தன் அன்றாட வாழ்க்கைக்குத் திரும்பிவிட்டார். ஆனாலும் அவருடைய திருமணத்தின் தொடர்ச்சியாக நடந்த சம்பவங்கள் அனைத்தும் ஒரு சாதாரண குடும்ப வாழ்க்கையை எந்த விதத்திலும் பிரதிபலிக்கவில்லை என்பதே சத்தியம்.
டிசம்பர், 1860 வரை தன்னுடைய 14 வயது வரை சிறுமி சாரதா அவ்வப்போது மட்டுமே தன் கணவனைச் சந்திக்கும் வழமை இருந்தது. அவருடைய ஏழாவது வயது முடிந்தபோது, கதாதர் அவர்கள் சிறுமி சாரதாவைச் சந்தித்து தன்னுடைய கமர்புக்கூர் கிராமத்திற்கு அழைத்துச்சென்று சில நாட்கள் தங்க வைக்கும் வழக்கம் இருந்தது. தன் கணவன் தம் வீட்டிற்கு வந்தபோது உறவினர்கள் அனைவரும் ஒரு பரமானந்த நிலையில் அவருக்கு பாதபூசை செய்வதைக்கண்டு மிகவும் ஆச்சரியப்பட்டுப் போனதோடு, தம் கணவரின் உன்னதத்தை உணர்ந்துகொள்ள ஆரம்பித்தார் என்றே சொல்ல வேண்டும்!
மீண்டும் ஏழு ஆண்டுகால இடைவெளிக்குப்பின்புதான் அவர்கள் இருவரும் திரும்பவும் சந்தித்தனர். தன் திருமணம் பற்றிய தெளிவுடன் கமர்புக்கூர் கிராமத்தில் நுழைந்தவருக்கு பேரதிர்ச்சி காத்திருந்தது. அவர் ஏற்கனவே சந்தித்திருந்த கதாதர் சட்டோபாத்தியாய் சுத்தமாக மறைந்திருந்தார். அங்கு வேறு ஒரு திருநாமத்துடன் ஒரு துறவியே இருந்தார்! நித்தியத்தின் தேடலில் தன்னுடைய கடந்த ஏழு ஆண்டுகளையும் செலவிட்டிருந்தார் அவர். 1866ல் ஒரு தெளிவான நிலைக்கு வந்திருந்தார் அவர். தெய்வீக ஒளியில் முற்றிலுமாக நனைந்திருந்தார் அவர். ஆன்மீகத்தின் ஆக்கப்பூர்வமான பரிணாம வளர்ச்சியாக அங்கு அன்பு எனும் ஒரு பேரொளி மலர்ந்தது. அன்னையின் ஆணையை சிரமேற்கொண்டு அவர் சற்று ஓய்வெடுத்து சக மனிதரும் உய்யும் பொருட்டு தம் பணியைத் தொடர்ந்தார்.
இந்த காலகட்டத்தில் கதாதர் அவர்களின் மாற்றம் குறித்த திரிக்கப்பட்ட செய்திகள் பலவும் வந்துகொண்டிருந்தன. இதுபோன்ற வதந்திகள் ஜெய்ராம்பதி மட்டுமல்லாமல் சுற்று வட்டாரம் எங்கும் பரவியது. ஒரு சிலர் சாமி சக்தி என்றும் ஒரு சிலர் மனநலம் பாதிக்கப்பட்டுவிட்டது என்றும் சொன்னார்கள். ஆனால் சாரதாவின் மனதில் எழும்பிய மற்றொரு கேள்வி, இவர் ஒரு சன்னியாசியாக மாறிவிட்ட நிலையில் தன்னை எப்படி மனைவியாக ஏற்றுக்கொள்ளப்போகிறார் என்று வருந்தினார். இதையெல்லாம் மனதில்போட்டு குழப்பிக்கொண்டு, எது எப்படி, என்ன ஆகப்போகிறதோ என்ற யோசனையிலேயே 1867 ஜூன் மாதம் தன் கணவனைச் சந்திக்க கமர்புக்கூர் வந்தார். இந்த சந்திப்பு என்னவோ அவர் மனதை லேசாக்கியது. ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர் தன்னுடைய அபரிமிதமான தெய்வீகக் காதலை வெளிப்படுத்தியதன் மூலமாக சாரதாவின் இருதயம் குளிர்ந்துபோனது. சாரதா மிக ஆழ்ந்த ஈடுபாட்டுடன், தன்னுடைய குருவாக ஏற்றுக்கொண்டு தன் வாழ்க்கைப்பதையை அவர் வழியில் மாற்றிக்கொண்டு அவருடைய ஆன்மீகச் சொற்பொழிவு என அனைத்தையும் ஆழ்ந்து தொடர ஆரம்பித்தார். அவருடைய அறிவுரைகள் அனைத்தையும் பொக்கிசமாக பாதுகாத்து அதன்படி நடக்கவும் ஆரம்பித்தார். அவருடைய அருகாமை சாரதாவை ஆனந்தத்தின் உச்சநிலைக்கே எடுத்துச்சென்றது. ஆழ்ந்த ஒரு அமைதியும், ஒரு நிம்மதியும் இதயத்திற்குள் குடிகொண்டிருந்தது. இந்த நிலை ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர் தஷிணேசுரம் திரும்பி, சாரதா ஜெய்ராம்பதி சென்ற பின்பும் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. ஆண்டுகள் பல கடந்தும் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர் பற்றிய எந்த தகவலும் இல்லாத போதும் சாரதா இதே மன நிலையில் இருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது. அக்கம் பக்கத்திலுள்ளவர்கள் அவரை மென்மேலும் குழப்பத்தில் ஆழ்த்தினாலும் அவரும் எதையும் செவிமடுக்கவில்லை. இதுபோன்ற நேரங்களில் அப்படிப்பட்டவர்களை சந்திப்பதையே தவிர்த்துவந்தார். நான்கு ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இப்படி பொறுமையாகக் காத்துக்கொண்டிருந்தவர், இறுதியில் கணவனின் நினைவிலும், அவருக்குப் பணிவிடை செய்ய வேண்டிய ஆர்வத்திலும் உடனே சென்று ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரைச் சந்திக்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தார். தஷிணேசுவரம் சென்று அவரைச் சந்திக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை திருவருள்தான் கூட்டி வைத்திருக்கவேண்டும்.
ஒரு புனிதமான நாளில் கங்கையில் நீராடி வருவதற்காக சாரதாவின் அண்டை வீட்டார் சிலர் கிளம்பியிருந்தனர். மார்ச் மாதம் 1872இல் நடந்தது இது. அந்நாளில் போக்குவரத்திற்கான வாகன வசதிகள் அதிகமாக இல்லாதலால் வசதி குறைவாக உள்ளவர்கள் நடைப்பயணம் செய்வதே வாடிக்கையாக இருந்தது. கிட்டத்தட்ட அறுபது மைல் தொலைவு நடந்து செல்ல வேண்டிய புனித யாத்திரைக்கு திட்டமிடப்பட்டிருந்தது. சாரதா தேவியாரின் விருப்பம் அறிந்த அவருடைய தந்தையார் ராமச்சந்திரா, மகிழ்ச்சியுடன் அவரை அழைத்துச்செல்ல சம்மதித்தார். குறிப்பிட்ட நேரத்தில் பயணம் துவங்கியது. மூன்று நாட்கள் தொடர்ந்த நடைப்பயணம், சாரதா தேவியின் உடல் நிலையில் பாதிப்பு ஏற்படுத்தி, அதனால் மலேரியா காய்ச்சலும் வரவழைத்திருந்தது. வேறு வழியில்லாமல் இடையிலேயே பயணத்தை நிறுத்திவிட்டு, ராமச்சந்திரா தன் மகளை வழியில் இருந்த ஒரு தங்கும் விடுதியில் ஓய்வெடுக்கச் செய்ய வேண்டியதாகியது. தன் உடல் வேதனையைக் காட்டிலும், அன்புக் கணவரைக் காணமுடியவில்லையே என்கிற மனவேதனை அதிகமாக வாட்டியது சாரதா தேவியாருக்கு. ஆனால், இந்த நொந்துபோன மனம் மற்றும் உடலுடன் வெகு நேரம் காத்திருக்கச் செய்யவில்லை அவருக்குக் கிடைத்த அந்த அதிசயமான காட்சி!
ஓய்வு விடுதியில், தங்கும் அறையின் படுக்கையில் படுத்துக்கொண்டிருந்த சாரதா தேவியார் தன்னருகில் மிகக் கருமையான ஆனால் அற்புதமான கருணை பொங்கும் வதனத்துடன் ஒரு பெண்மணி அமர்ந்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டார். அந்த கருந்தெய்வம் அதோடா நின்றது? இல்லையே? என்னே தவம் செய்தாரோ இந்த சாரதா தேவியார்? வலியால் நொந்து போயிருந்த தலையையும், கைகால்களையும் பக்குவமாகப் பிடித்துவிட்டுக்கொண்டிருந்தார் தம் பஞ்சு போன்ற கரங்களால். காய்ச்சலால் நெருப்பாய்க் காய்ந்த உடல் அந்த நொடியில் குளிர்ந்ததோடு, அந்த முகம் புரியாத ஒருவரின் தீண்டலால் தன் உடலில் இனம் புரியாத ஒரு இனிமை பரவுவதை உணர்ந்து ஆச்சரியத்தில் அவர் யாரென்று அறிந்துகொள்ள முற்பட்டார். அவரிடம், “நீங்கள் எங்கிருந்து வருகிறீர்கள்?” என்றார்.
“தஷிணேசுவரத்திலிருந்து” என்று உடனடியாக பதில் வந்தது. அந்த பெயரைக் கேட்டவுடன் அவர் உடல் ஒருமுறை குலுங்கி அடங்கியது. தன் உள்ளத்தின் ஆழத்திலிருந்து பேச்சும் வந்தது. “நானும் என் கணவரைக் காண்பதற்காகத்தான் அந்த இடத்திற்குப் போய்க்கொண்டிருக்கிறேன். ஆனால் இந்தக் காய்ச்சல் என்னைத் தடுத்து நிறுத்துகிறது” என்றார் சாரதா தேவியார். உடனடியாக அங்கு வந்திருந்தவரிடமிருந்து வந்த ஆறுதலான வார்த்தைகள் அன்னையாரை அமைதிப்படுத்தியது. “கட்டாயம் நீ விரைவில் குணமடைந்து, உனக்காகவே என் பாதுகாப்பில் வைத்திருக்கும் உன்னவரை சந்திக்கப்போகிறாய்” என்பதுதான் அது. சற்றும் எதிர்பார்க்காத இந்த ஆச்சரியமான செய்தியைக் கேட்டு அதிர்ந்து போனார் அன்னையார். முன்பின் அறியாத இந்தப் பெண் எப்படி தன்னுடைய நலனில் இப்படியொரு ஆழ்ந்த அக்கறை கொள்ள முடியும் என்று அதிசயப்பட்டார். அதே எண்ணத்துடன் அவரை நோக்கி, “ஆனால் நீங்கள் எந்த வகையில் எனக்கு உறவு?” என்று கேட்டார். மிக யதார்த்தமாக வந்த பதில், “நான் உன் சகோதரி” என்பதுதான். இந்த ஆதரவான பதில் அவரை அமைதிப்படுத்தி நிம்மதியாக உறங்கச் செய்தது. இதற்கு முன்பும் அன்னையின் வாழ்வில் இது போன்ற சில அதிசயங்கள் அவருடைய இளம் வயதிலேயே நிகழ்ந்திருக்கிறதாம். அவர் தோட்டத்தில் பசுக்களுக்காக புல் வெட்டிக்கொண்டிருந்த சமயம் தன்னைப்போன்றே இன்னொரு பெண் அதே போன்று புல் வெட்டி தனக்கு உதவி செய்ததாகவும், இன்னொரு முறை கமர்புக்கூர் சென்றபோது, நீராடுவதற்காக அருகிலுள்ள ஒரு நீர்நிலைக்குச் செல்ல முற்பட்டபோது தன் வயதொத்த எட்டுப் பெண்கள் வழிகாட்டி அழைத்துச்சென்றதாக அவரே சொல்லியிருக்கிறார்.
அடுத்த நாள் மிகத் தெளிவாக படுக்கையை விட்டு ஆனந்தமாக எழுந்ததைக் கண்ட அவருடைய தந்தையாருக்கும் நிம்மதியானது. அதற்குமேல் காத்திருக்க பொறுமையின்றி வழியில் கிடைத்த பல்லக்கில் சாரதா தேவியாரை கூட்டிச்சென்றார் அவர் தந்தை. நடந்து செல்லும் அளவிற்கு அவர் உடலில் வலுவில்லாதலால் அப்படி ஒரு வாடகைக்காக சுமந்து செல்வோரின் பல்லக்கில் போக வேண்டியதாகியது. ஒரு வழியாகத் தாம் வர வேண்டிய இடத்திற்கு இரவு ஒன்பது மணிக்கு வந்து சேர்ந்தார்கள்.
கடந்த நான்கு ஆண்டுகளாக தன் இருப்பை பற்றிய உணர்வே இல்லாத தன் கணவரைச் சந்திக்கப்போகிறோம் என்று ஒரு நடுக்கத்துடனே தஷிணேசுவரம் கோவிலுக்குள் நுழைகிறார் சாரதா தேவியார். இன்னும் தன்னை தன் அன்பு மனைவி என்ற எண்ணம் துளியாவது கொண்டிருப்பாரோ அல்லது அவர் மனதை முழுமையாக ஆக்கிரமித்துக்கொண்டிருக்கிற அந்த கடவுட்சக்தி தன்னை புறக்கணித்துவிடுமோ என்று அஞ்சியவாறே அடியெடுத்து வைக்கிறார் அன்னை. கமபுக்கூரில் இறுதியாகத் தாம் அவரைச் சந்தித்தபோது தம்மிடம் காட்டிய அந்த அன்பு மீண்டும் கிடைக்குமா என்று ஏங்கித்தவித்தது அப்பேதையின் உள்ளம். ஆனால் வழியில் அவர் கண்ட சில காட்சிகள் அவருக்கு நம்பிக்கையளிப்பதாக அமைந்திருந்தது.
அனைத்து துன்பங்களும் சூரியனைக்கண்ட பனியாக சுத்தமாக விலகியது ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் அன்பான வரவேற்பில்! அவரைக்கண்ட அக்கணமே தனிமை எனும் கொடுமை விலகி அன்பெனும் அணைப்பில் உளம் குளிர்ந்தது சாரதா தேவியாருக்கு. கோவிலுக்குள் முதல்அடி எடுத்து வைத்த தருணம் அவருக்கு மகிழ்ச்சியளித்திருக்குமா என்ற கவலையே ஸ்ரீராமகிருஷ்ணருக்கு இருந்தது சாரதா தேவியாருக்கு ஆச்சரியமளித்தது. அதைவிட, ஆச்சரியம் தான் வந்து சேருவதற்கு ஏன் இவ்வளவு கால தாமதம் ஆனது என்ற அவருடைய ஐயம்தான். “ஓ, நீங்கள் இவ்வளவு தாமதமாக வந்திருக்கிறீர்கள்! மிகுந்த பக்தியுடன் உங்களுக்குத் தேவையான வசதிகளைச் செய்து கொடுக்கக்கூடிய ஆத்மாவான மாத்தூர் பாபு (ஆலயத்தின் முந்தைய பாதுகாவலர்) இப்போது இல்லையே?” என்ற அவருடைய அன்பு மொழி சாரதா தேவியாரின் உள்ளத்தை உறுக்கிவிட்டது. இந்த கண்ணாமூச்சி விளையாட்டின் உண்மை நிலையும், அதற்கான காரணமும் புரிய ஒருவர் பல பிறவிகள் எடுக்க வேண்டுமோ என்றுதான் எண்ணத் தோன்றுகிறது.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக